Od końca lat sześćdziesiątych i wczesnych siedemdziesiątych większość tradycyjnych systemów fotografii lotniczej została zastąpiona elektrooptycznymi i elektronicznymi systemami czujników pokładowymi i kosmicznymi. Podczas gdy tradycyjna fotografia lotnicza wykorzystuje głównie długość fali światła widzialnego, nowoczesne powietrzne i naziemne systemy teledetekcji generują dane cyfrowe obejmujące obszary widma światła widzialnego, odbitej podczerwieni, termicznej podczerwieni i mikrofal. Tradycyjne metody interpretacji wizualnej w fotografii lotniczej są nadal pomocne. Mimo to teledetekcja obejmuje szerszy zakres zastosowań, w tym dodatkowe działania, takie jak teoretyczne modelowanie właściwości celu, pomiary spektralne obiektów i analiza obrazu cyfrowego w celu wydobycia informacji.
Teledetekcja, która odnosi się do wszystkich aspektów bezkontaktowych technik wykrywania dalekiego zasięgu, to metoda wykorzystująca elektromagnetyzm do wykrywania, rejestrowania i pomiaru charakterystyki celu, a definicję zaproponowano po raz pierwszy w latach pięćdziesiątych XX wieku. Dziedzina teledetekcji i mapowania dzieli się na 2 tryby wykrywania: wykrywanie aktywne i wykrywanie pasywne, z których aktywny jest czujnik Lidar, który jest w stanie wykorzystać własną energię do emitowania światła do celu i wykryć światło odbite od niego.